Dave Huth is een bijzondere vlogger, die zichzelf een Vlognik noemt, een verhalenverteller onder de videobloggers, die zeer artistieke en documentaire filmpjes maakt die ontroerend, kritisch en grappig zijn. Als geschoolde mediamaker weet Dave precies wat hij doet en heeft hij goed nagedacht over de wijze waarop hij zijn boodschap wil overbrengen.
Doorgaan met het lezen van “Dave Huth over Storytelling en #videoblogging”
Dave Huth werd bekend met zijn 15 delige Vlogserie Lorum Ipsum. Die was na de opheffing van BlipTV verdwenen van het internet. Onlangs heb ik de serie teruggevonden op Archive.org en heb deze ge-upload naar Vimeo. Meer achtergrond informatie over Dave vindt je op de oude posting: Lorem Ipsum van een Vlognik. Onder deze tekst vind je volledige cyclus.
Doorgaan met het lezen van “Dave Huth over Obsessies en #videoblogging”
My New Booktrailer for Julie O’Yang. Butterfly. A story about love, revenge and forgiveness in the silent periphery of a great war. Available at Amazon. Visit: julieoyang.com/books/
Werkwoorden in de onbepaalde wijs
Alessandro Mendini, ollo magazine 1982.
Vertaling: Huub Koch
Doorgaan met het lezen van “Werkwoorden in de onbepaalde wijs #mendini”
The Happy Film is a feature-length documentary in which graphic designer Stefan Sagmeister undergoes a series of self-experiments outlined by popular psychology to test once and for all if it’s possible for a person to have a meaningful impact on their own happiness.
Vlog History: Peter Oakley was een videodagboekmaker wiens YouTube-berichten een oprechte verhandeling vormden over het leven als een Britse gepensioneerde. Op het hoogtepunt van zijn roem was zijn YouTube-kanaal het meest bekeken account ter wereld, zelfs nu nog met meer dan 42.000 volgers en bijna 10 miljoen weergaven. Peter stierf in 2014 op 86 jarige leeftijd.
Unlike Noise – Apollo cries – 2015 > [ Disquiet 0182 – Diverge Converge ] > Mashup [ video ] by Huub Koch as separate line next to the Beta-project.
Today everything exists to end in a photograph. ― Susan Sontag
In 1816 ontdekte Niépce de fotografie, in 1822 maakte hij de eerste foto. Louis Daguerre zette de experimenten van Niépce voort en wist in 1837 definitief een beeld vast te leggen op een gevoelige glasplaat.
Over de fotografie valt veel te zeggen. Mijn favoriete woordvoerders zijn Roland Barthes en Susan Sontag. Barthes schreef in 1980 La Chambre Claire, Note sur la photographie (Camera Lucida) en Sontag publiceerde in 1977 On Photography. Beiden zijn ongeëvenaard in hun analyses van het fenomeen:
Doorgaan met het lezen van “Onvoorwaardelijk in de spiegel kijken”
Rotterdam. Ik woon er. Ik ben er geboren. En heb er – soms – zowel een haat- als een liefdesrelatie mee. Het is een stad. Een begrip. Een wereld op zich. Een economische realiteit die op het gebied van kunst en cultuur, integratie en veranderende bevolkings-samenstelling genoeg pluspunten biedt om tegenwicht te bieden aan de onontkoombare belasting op mens, brandgrens en milieu.
In Rotterdam gaat het niet alleen om stenen, bruggen en gebouwen, maar vooral om mensen. Dat de geschiedenis niet altijd even vlekkeloos verlopen is en wat de gevolgen waren voor stedenbouw en bevolking wordt uitstekend uitgelegd door Gyz La Riviere in deze documentaire van anderhalf uur.
Ja, het is en blijft een bruisende stad. Rotterdammers – arm en rijk – dromen, lachen, huilen, schelden, werken, vrijen, feesten, zweten, ondernemen, luieren, winnen (en verliezen). Rotterdam is niet zómaar een plek: het is kop én staart van culturen en beschavingen. Laboratorium waar nieuwe fricties en vraagstukken opduiken. Plattegrond van de hele wereld.
Doorgaan met het lezen van “Rotterdam. Saai is het hier niet.”
