De 1400-ste posting: dit blog is een veeleisend monster dat zich voedde met 4500 uur (in 9 jaar)

Boven: Illustratie uit mijn presentatie ‘De klank van je Biografie’.

En? Was het de moeite waard? Daarover hebben we het zo direct…
Nu eerst iets anders: op 26 maart 2006 schrijf ik mijn eerste post. Op Weblog Zichtbare Zaken. Ik krijg er notabene twee reacties op. De toon was gezet.

1399 postings, 9 jaar, 1 maand, 2 weken en 2 dagen later heb ik 1400 maal 3 uur in dit weblog gestoken. 4200 uur, zeg 4500 (om kort door de bocht af te ronden). Dit blog is een veeleisend monster, een draak met onstilbare honger.

Als ZP-er blog je om jezelf smoelwerk te geven.

En dan wel een portret waardoor je bezoeker direct begrijpt met wie ze te maken hebben. Nee, nee, geen verhaaltje over jezelf, maar vooral over de problemen van je potentiele trouwe volgers. Die zich, het spreekt vanzelf, direct abonneren op je nieuwsbrief. Als ze vinden dat jij de M/V bent die uitverkoren is om het lek te dichten. Want zonder averij komen ze niet.

In mijn geval ging dat over het maken van een huisstijl, websites, marketing-strategie, een promo-filmpje of de vraag welke boeken nu echt het lezen waard zijn. O ja, als bonus: tips over Must-See-websites met de links erbij, video’s die je beleefd moet hebben of andere actualiteiten die in steeds rapper tempo vervagen in het volgend breaking news feit. Ga er maar aan staan.

Als je denkt dat een blog snel kassa of bingo is… vergeet het maar.

Het is als met een nieuwe vriend of vriendin. Die moet je eerst leren kennen en andersom. Pas door te begrijpen waar de ander voor gaat kun je beginnen met voeren. Hapje voor hapje.

Beetje appelmoes, beetje broccoli. Want verschil moet er wezen.

Investeren is dus het devies, want de kost gaat voor de baat uit. Dat laatste is een ondernemerswaarheid die nog lang niet rijp is voor de voedselbank. Zeker niet in het tijdperk van Twitter, Facebook, LinkedIn, Google Plus, YouTube, SlideShare, Pinterest en Flickr. Awel, de Usual Suspects.

Kan het ook anders?

Sorry, maar het antwoord is: NEE.

Een blog is één eilandje in de Stille Social Media Oceaan. Zorg dat de zoekers je kunnen vinden. En maak het een life-changing-experience.

Als je bloemen wilt oogsten, zul je eerst moeten zaaien.

En dan op een dag gebeurt het…

Opeens blijkt iemand je al tijden te volgen en mailen of bellen ze, min of meer spontaan. De eerste afspraak is (bijna) altijd het moment van de waarheid. Zo leer je snel of het contactmoment gemeend is, want twijfelaars zijn niet in de minderheid. Als het tot zaken komt is het een kwestie van snel duidelijkheid creëren met een offerte. Beslist ondertekenen en terugsturen voor je begint.

Als ZP-er voegde ik daar gespreide betaling aan toe.

1 deel vooraf, 1 deel halverwege en 1 deel na oplevering.

Het handboek van de School of Life zegt nu eenmaal dat ZP-ers niet te lang mogen wachten op hun centjes. Waarvan acte. Bij deze een tip (gratis) die je niet mag vergeten. Vooraf betalen kan ook, meestal in het geval van workshops, maar ja: ik verkocht dingetjes. Dus dan doe je dat niet.

55% van mijn klanten kwam via mijn weblog.

De andere 45% via mijn netwerk. Dus via vrienden. Of heel goede kennissen.

Die vijf en veertig procent bleek niet alleen het trouwst, maar ook het beste te betalen. Uitzonderingen daargelaten.

Van die 55% is zeker de helft blogwise geweest of geworden, maar ook een blije klant. Aan blije klanten geen gebrek, maar werd ik er zelf ook blij van?

Eerlijk gezegd en dus geheel naar waarheid: fifty/fifty.

Zo is het maar net. De kosten wegen niet altijd op tegen de baten. En als ik het nog eens over zou doen, dan tel ik als gewaarschuwd mens voor twee. Voorlopig moet ik er niet aan denken. De reden vind je op Mijn Moment.

Bloggen is bloed, zweet en tranen en de moeite waard, als je wat te bieden hebt.

Informatie, tips, kennis en gratis trucs zijn waardevolle binnenkomers voor jouw goegemeente. Maar je producten of diensten moeten het uiteindelijk toch doen. Dus investeren in wat je onderneemt voor je blije klanten is een belangrijker pluspunt dan je blog.

Bij deze een streep onder de rekening van dit weblog.

---

Jazeker, ook hier geldt 50/50 qua winst en verlies. 4500 uur bloggen leverde me een veelvoud aan opdrachten, omgerekend naar klinkende munt. Daar kon ik van leven. Met de vrijheid om zelf te bepalen voor wie ik wat deed en hoe ik werkte. En wanneer ik de boel de boel liet en lekker ging nietsen, aan het strand, in het bos, of ergens in de stad bij een fijn restaurantje. Of in het ergste geval een klant de deur moest wijzen. Want dat moet soms ook.

---

Mijn eerste posting. Over een flash-animatie voor Robert Pino.

Zou ik het overdoen?

Nee. Niet op de uitputtende manier waarop ik dat negen jaar lang heb gedaan.

Vaak was het een beetje teveel van het goede.

Dat heb je met creatieven die geen rem weten te zetten op al die mooie dingen die ze graag willen delen. 1400 postings levert een doolhof van waarde op, waarin alleen Google de weg weet. En mijn WordPress zoekfunctie rechts in de zijbalk.

Ja, het scherpt wel de intuïtie van je klanten, want die voelen ondanks de rijstebrijberg aan dat je toch iets te bieden hebt.

Die onduidelijkheid was de reden om contact op te nemen.

Effe checken of het beeld klopt bij het plaatje.

Kon dat laatste sneller, beter, eenvoudiger, doeltreffender? Ik denk het wel, maar bij een communicatie-expert is het net als bij de loodgieter.

Dus komt puntje bij paaltje dan is één ding heel zeker: van je vrienden moet je het hebben, niet alleen van je blog. Twéé: eens een blogger, altijd een blogger. Drie: in het vervolg laat ik de lezer niet meer alle hoeken van de keuken zien. Sommige dingen moeten geheim blijven.

---